امکان پیش بینی نتیجه ی درمان سالک فراهم شد
لیشمانیوز یا سالک بیماری ایست که در اثر ابتلا به انگلی تک سلولیاز طبقه لیشمانیا به وجود می‌آید و از طریق نیش نمونه‌های خاصی از پشه ی خاکی گسترش می یابند. این بیماری به سه صورت عمده ی پوستی، پوستی-مخاطی و یا احشایی ظاهر می شود. درمان برای بیماران مبتلا به سالک پوستی می تواند ناخوشایند باشد. درمان اوليه كه به بسياري از بيماران ارائه شده است، به مدت سه هفته به تزريق روزانه آنتيموان پنتاوالنت متالوئيد نياز دارد و نيمي از بيماران فقط به يك دور درمان پاسخ نميدهند. دورهی درمان در برخی ار بیماران دو یا حتی سه بار با شکست مواجه میشود و همچنین عوارض جانبی درمان میتواند از سوزش صرف تا شرایط بسیار جدی تر متغیر باشد.
تحقیقی که توسط گروهی از محققان انجام شده است باعث شناسایی بیومارکری شده که می تواند در ابتدای درمان مشخص کند آنایموان برای یک بیمار موثر هست یا باید یک راه درمانی دیگر برای بیمار جایگزین شود. محققان با استفاده از داده های بیماران سالک تحت درمان در برزیل، تعدادی از ژن ها را شناسایی کردند که بیان آن ها با نتیجه درمان مرتبط است. آن ها همچنین دریافتند که تفاوت اندک در تعداد انگل تفاوت چشم گیری در پاسخ بیماران به درمان ایجاد کرده است.
Phillip Scott از محققان این مطالعه میگوید: « این نتایج ثمرهی یک سری آزمایشاست که هرکدام بر اساس دیگری بنا شده و به ما این امکان را میدهد تا خصوصیات این بیماری را کشف کرده و درمان مناسبی را برای بیمار برگزینیم».
دانیل پی بیتینگ استاد دانشگاه پنسیلوانیا میگوید:«ما در حال تلاش برای پیدا کردن راهی برای به کار بردن این حوزه برای بیماران هستیم. اگر بتوانیم به سرعت و بدون تهاجم اهداف مورد نظر خود را کنترل کنیم، این امر میتواند نه تنها برای سالک بلکه برای سایر بیماریهای پوستی، هر بیماریی که این ژنها در آن نقش داشته باشد، کاربرد داشته باشد».
اسکات سه دهه است که در برزیل مشغول تحقیق بر روی سالک و عوامل موثر در آسیبشناسی این بیماری را شناسایی کرده است. در چند سال گذشته، او با همراهی Beiting تلاش کرده است تا از تکنیکهای ژنومی برای توصیف ویژگیهای بیشتر بیماری استفاده کند و روشهای بالقوه برای درمان را شناسایی کند.
یافته ها نشان میدهد که بیماری مزمن هنگامی ایجاد میشود که پاسخ سیستم ایمنی بدن به انگل لیشمانیا از منجر به التهاب مداوم شود. این یافته ها اثر نوعی سلول ایمنی به نام CD8T را نشان میدهد. با این حال، تحقیقات هنوز توضیح نمیدهد که چرا بسیاری از بیماران در پاسخ به آنتیموان دارویی ضد انگلی پاسخ نمیدهند.
برای پیگیری این سؤال، آنها از رویکرد بازتری برای یافتن الگوی داده های خود استفاده کردند و مجموعهای از بیوپسی های پوستی قبل از شروع درمان از 21 نفر مبتلا به سالک و 7 نفر بدون این بیماری که به عنوان گروه کنترل استفاده می شدند، گرفته شده است.
بیتینگ میگوید:« چالش مطالعات انسانی این است که متغیرهای گیج کننده بسیار زیادی وجود دارد، اگر بخواهیم افرادی که پاسخ دادهاند را با کسانی که پاسخ ندادهاند مقایسه کنیم، گاهی اوقات مقایسه ی درستی نیست، زیرا در این دو گروه متغیرهای زیادی (جنس، سن، سایر بیماریهای مشترک) وجود دارد. بنابراین ما سوال جایگزین را اینگونه مطرح کردیم که: اگر معتقدیم این بیماران به روش پاسخگویی به درمان متغیر هستند، علت این تنوع در تفاوت کدام ژن است؟»
آنها با بكارگيري ژن هاي بسياري كه در اين تحقيق شناسايي كرده اند تا بر 250 مهمترين متغير در بين بيماران متمركز شوند ، زير مجموعه اي را پيدا كردند كه با عدم درمان ارتباط دارد. با نگاهی به مجموعه دوم داده های بیماران مختلف ، آنها توانستند تأیید كنند كه هشت مورد از این ژن ها قادر به پیش بینی نارسایی درمان در هر دو گروه بودند.
منتشر شده در 20 نوامبر 2019 www.sciencedaily.com
