اطلاعات درمانی باید تا چه اندازه در اختیار بیماران قرار گیرد؟
فارماکوژنومیک، خصوصیات ژنتیکی و اطلاعات دارویی امکان پیشبینی پاسخ افراد مختلف به یک درمان خاص را ممکن میکند. این اطلاعات همچنین میتواند امکان ارزیابی احتمال ابتلا به بیماری (بر اساس میزان مقاومت در برابر یک عامل بیماریزای محیطی) را فراهم کند.
مراکز درمانی مبتنی بر اطلاعات ژنتیکی (از جمله مراکز تحقیقاتی خصوصی و مؤسسات ملی بهداشت) به صورت جدی بر روی چگونگی ترویج این اطلاعات، به صورتی که به نفع بیمار باشد، سرمایهگذاری کردهاند. زیرا افزایش اطلاعات بیماران در این زمینهی میتواند بر میزان قدرت تصمیمگیری و عملکرد یک بیمار تأثیر منفی داشته باشد.
نتایج حاصل از اطلاعات فارماکوژنومیک میتواند بیماران را تحت فشار قرار دهد تا خود را با توصیهی پزشکان مطابق داده و با آن موافقت کنند همچنین پروفایل مولکولی بیمار به پزشکان اجازه میدهد تا با اقتدار راههای درمانی را تجویز کنند. در حقیقت چون پزشکی مبتنی بر ژنوم، اطلاعات بیشتری در مورد مخاطرات در اختیار دارد و از آن اطلاعات به عنوان لنزی برای نزدیک شدن به سلامتی و یا بیماری استفاده میکند ، ممکن است این احساس در بیماران ایجاد شود که توانایی کمتری در تأثیرگذاری بر تصمیمات و مراقبتهای بهداشتی دارند.
از آنجا که پیشگیری از بیماری به شدت به تغییرات سبک زندگی متکی است، این افزایش اطلاعات میتواند باعث انتقال مسئولیت از پزشک به بیمار شود. در این وضعیت، بیمارانی که انتخاب صحیح را انجام نمیدهند، ممکن است غیرمسئول تلقی شوند. همچنین در حال حاضر اطلاعات ژنومی فقط میتواند خطرات احتمالی برای سلامتی گروههای مختلف افراد را آشکار سازد و به جای ارائه ارزیابیهای فردی، افراد را به خانوادههای ژنتیکی طبقه بندی میکند. طرحهای طبقه بندی جمعیت بر اساس مقولات نژادی و قومی میتوانند به طور جدی از اختیار افراد جلوگیری کنند.
همچنین توانمندسازی بیمار به عنوان یک تغییر الگو به بازار عرضه میشود زیرا دادههای پزشکی را نه فقط در اختیار پزشک بلکه در اختیار مصرف کننده قرار میدهد. اما تمرکز روی توانمندسازی میتواند در واقعیت با آنچه بیماران مایل یا قادر به انجام آن هستند، مغایرت داشته باشد و در نهایت نه تنها باعث محدودیت کنترل بیماران بر سلامتی خود بلکه محدود کنندهی کنترل بیمار بر روی سیستمهای مراقبت بهداشتی باشد.
منتشر شده در: 15 اکتبر 2012 www.sciencedaily.com
