تاخیر در پیشرفت سرطان پروستات با هدف قرار دادن ژن ها
آزمایش بالینی PROFound، مردان مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک را كه سرطان آنها پس از امتحان چندین نوع روش درمانی از جمله هورمون درمانی، پیشرفت كرده بود را تحت درمان قرارداد.
پرفسور Maha Hussain انکولوژیست عضو این تیم تحقیقاتی میگوید: « درمان سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم به هورمون درمانی به طور معمول با استفاده از یک رویکرد کلی و بدون توجه به خصوصیات ژنتیکی تومور انجام میشود. این در حالی است که نتایج ما پتانسیل موجود برای درمان با هدف ژنتیکی خاص برای بیماران مبتلا را مشخص میکند. من اطمینان دارم که اکنون وارد دوره جدیدی از مراقبتهای شخصی و داروهای دقیق سرطان پروستات متاستاتیک شدهایم.»
برای این کارآزمایی بالینی، بیمارانی انتخاب شدند که دارای تغییرات ژنتیکی خاصی بودند؛ این تغییرات سلولها را قادر میسازد تا آسیبهای وارده را ترمیم کنند. ژنهایی که در این مورد بیشتر شناخته شدهاند ژنهای BRACA1، BRACA2 و ATM هستند، اما ژنهای دیگری نیز وجود دارد. بيماران به طور تصادفي در گروههای استفاده از Olaparib (که در سایر سرطانها با تغییرات مشابه مورد استفاده قرار گرفته است) يا هورمون درمانی استاندارد( با داروهای آبیراترون و پردنیزون یا آنزالوتامید) قرار گرفتند.
اولاپاريب PARPرا مهار میکند. PARP پروتئینی است که به سلول های آسیبدیده کمک میکند تا خودشان را ترمیم کنند. برخی از سلولهای سرطانی برای حفظ سلامت DNA به PARP نیاز دارند. وقتی PARP مهار شود ترمیم آسیب DNA سلولهای سرطانی متوقف شده و این سلولها میمیرند.
بر اساس نوع تغییرات ژنتیکی، دو گروه از بیماران وجود داشت. بیماران در گروه A (با تغییر در ژنهای BARACA1، BARACA2 و ATM) که اولاپاريب مصرف کردند و قبل از رشد و گسترش بیماری، مدت زمان قابل توجهی داشتند. میانگین زمان قبل از پیشرفت بیماری در این گروه بیش از دو برابر ( 4/7 ماه برای بیماران تحت درمان با اولاپاریب در مقایسه با 6/3 ماه برای گروه بیمارانی که تحت درمان با هورمون درمانی استاندارد با آبیراترون، پردنیزون یا آنزالوتامید) بود. در شش ماه پس از درمان در همین گروه حدود 60٪ از مردان دریافت کننده اولاپاريب هیچ پیشرفتی در روند بیماری نشان ندادند این درصد برای بیماران گروه شاهد برابر 23٪ بود. پس از 12 ماه این اعداد به شکل 28٪ در مقایسه با 9٪ ، در گروههای کنترل، تغییر کرد. گروههای شاهد داروهای استاندارد هورمونی را برای سرطان پروستات استفاده کردند. به محض اینکه مردان گروههای کنترل پیشرفت بیماری را نشان دادند، به آنها اولاپاريب داده شد.
این یافتهها صرف نظر از موقعیت سرطان، میزان گسترش سرطان (استخوان، کبد یا غدد لنفاوی)، PSA بیمار (آنتی ژن اختصاصی پروستات) یا سن ، همهی گروهها را شامل میشد.
همچنین دانشمندان بیمارانی را زیر نظر دارند که در نهایت بر اثر سرطان خود خواهند مرد، اما به نظر میرسد این دارو بقا را طولانیتر میکند. درصد بیماران زنده در شش، 12 و 18 ماهگی پس از ابتلا به سرطان با دارو بیشتر است. بقای یک ساله با استفاده از دارو 73٪ در مقابل 56.94٪ برای گروه کنترل بود. در 18 ماه ، بقا برای دارو 3/56 درصد در مقابل گروه شاهد 13/42 درصد بود.
روندها در گروه B که از گروه متفاوتی از تغییرات ژنتیکی تشکیل شده بودند، مشابه گروه A بود اما به این اندازه قابل توجه نبود.
منتشر شده در: 30سپتامبر 2019
منبع: www.sciencedaily.com
